اين يادداشت يك سال پيش براي دوره دوم جشنواره كل نوشتم. چون مي‌خواستم نتايج اين دوره را بزنم گفتم، گفتم مروري داشته باشم بر شكل‌گيري جشنواره كل
هنگامي كه گروه گردآورندگان فرهنگ گراشي در يكي از جلسات هفتگي خود براي جمع آوري لغات گراشي در كتابخانه عمومي به دورهم جمع شده بودند ديدند در حالي كه بيش از صدسال از اختراع سينما و حدود چهار دهه از كاربرد تصاوير ديجيتال مي گذشت اين شهر افتاده در جنوب استان فارس هيچ گذشته تصويري ندارد تا با آن بتوان تصوري از شهر خاكستري داشت. گراش شهر بي تصويري بود.
نبود تصويري از شهر گراش، گردآورندگان فرهنگ گراشي را بر آن داشت لااقل كاري كنند كه آيندگان از اين روزها بر روي نوارهاي ويديو تصاويري به يادگار داشته باشند اما ترغيب اين مردم كاملاً سنتي به دادن يك شمايل از روزگارشان چگونه ممكن بود؟ در زمان برگزاري اولين نمايشگاه آثار تاريخي شهر گراش در زمستان هزار و سيصد هشتاد قديمي ترين فيلم موجود از گراش كه كاري از رضا كارگر بود و به گشتي در شهر و مراسم عزاداري محرم مي پرداخت به شكل ويدويي نمايش داده شد. استقبال از نمايش اين فيلم كه بر روي آن صداي رسول نجفيان و پرويز پرستويي قرار گرفته بود محركي شد كه با كمك اين گونه محدود فيلم هاي قديمي جوانان را ترغيب كرد كه فيلم بسازنند.
بدين گونه حركت براي اولين جشنواره فيلم در سطح لارستان شروع شد. مهدي آيينه افروز از اعضا گروه گردآورندگان كه آن زمان نيز مسئوليت كتابخانه عمومي گراش را برعهده داشت و درواقع تنها نماينده رسمي فرهنگ در شهر محسوب مي گرديد. كتابخانه را به عنوان متولي كار معرفي كرد. او، مهدي جباري و عبدالعلي صلاحي نام اين جشنواره را »جشنواره فيلم كوتاه كل« انتخاب كردند. تا اگر روزگاري اين جشنواره به اعتباري دست يافت بتوانند »بركه كل« بزرگترين آب انبار ايران را كه در گراش قرار دارد به اين شكل معرفي كنند.
فراخوان جشنواره در بهار سال هشتاد و يك منتشر شد و برگزار كنندگان شصت و چهار موضوع را به فيلمسازان پيش نهاد كرده بودند. هدف از برگزاري جشنواره پيش برد هرچه بهتر هنرفيلم و فيلم سازي در گراش عنوان گرديد. هرچند با توجه به موضوعات پيش نهادي به نظر مي رسيد هدف نوعي ثبت آداب و رسوم بومي و ايجاد بايگاني تصويري از شهر گراش بود همان كاري كه گردآورندگان فرهنگ گراشي با لغات انجام مي دادند.
صبحگاه جمعه پانزده شهريور هزار و سيصد هشتاد و يك سرانجام اولين جشنواره آماده شروع به كار شد. سينماي گراشي كه به علت عدم استقبال تعطيل شده بود با پرداخت هزينه در اختيار گروه قرار گرفت تا در يك روز بيست و پنج فيلم كه همگي در ارتباط با گراش و بومي نگاري آن بود با يك دستگاه ويديوپروجكشن كرايه اي نمايش داده شود. فيلمها به سه دسته تقسيم مي شد يك سري از فيلم ها كه در سال هاي قبل از پيروزي انقلاب توسط كساني چون احمد تمدن، رضا كارگر و سيد جواد معصومي تهيه شده بود در واقع حافظه تصويري گراش بودند و براي بينندگان يادي از گذشته هاي ناديده. چون بيشتر تماشاگران را جوانان و نوجواناني تشكيل مي دادند كه در روزهاي آخر تعطيلات تابستاني به سينماي متروكه شهر آمده بودند. اين تصاوير براي آنان چيز تازه اي بود كه مي توانست آنان را بر روي صندلي هاي نرم سينما بنشاند. دسته دوم فيلم هاي خود گروه گردآورندگان فرهنگ گراشي بود كه براي افزايش كميت جشنواره با نام كارگردانان مختلف كه معمولاً از نزديكان آنان بودند به نمايش در آمد يعني همان شيوه اي كه در اوايل نشريه همساده به عنوان آغاز جريان بومي نگاري نيز استفاده مي شد. اين فيلمها به طور ضمني از دايره مسابقه خارج قرار داده شدند. حدود ده فيلم باقي مانده را جواناني تهيه كرده بودند كه جشنواره را جاي مناسبي براي تجربه كردن علائق سينمايي خود ديده بودند از ميان اين ها تجربه جواد حسن نژاد به عنوان كار برگزيده شناخته شد.
همان گونه كه تماشاگران را جوانان تشكيل مي دادند و هيچ كدام از مسئولين شهر در مراسم پاياني حضور نداشتند تا با دعوت از آنان بشود اعتباري به برنامه داد. چهار داور جوان جشنواره، زارعي، رحمانيان، غفوري و فقيهي كه از علاقه مندان سينما بودند بر روي صحنه رفته و نه عدد تنديس زيباي جشنواره را اهدا كردند. داوران تلاش كردند با تاكيد بر نكات تكنيكي يادآوري كنند تنها مضمون نيست كه فيلـم را مي سازد به همين خاطر جوايز به فيلم هايي رسيد كه حداقل هاي تكنيكي را رعايت كرده بودند.خبر اولين جشنواره فيلم كل در نشريه عصر گراش كه اولين شماره خود را منتشر مي كرد چاپ شد كه در عكس مربوط به آن محمدعلي شامحمدي جايزه ويژه تماشاگران را در حالي كه در كنار داوران جشنواره قرار داشت در دست گرفته بود. اين گونه پرونده جشنواره اول بسته شد.
پارچه عنوان جشنواره كل ماهها بر سردر سينما ماند تا نشان دهد همه چيز تعطيل است. با ماندگارشدن اين تصوير در فيلم »سينماي شهر ما« سالن سينما نيز با جشنواره كل خداحافظي كرد.
بهار حضور تبليغات دومين جشنواره فيلم كوتاه كل بر روي بيل بردهاي شهرداري نشان داد برگزاركنندگان كه اين بار چندنفري از علاقه مندان ديگر را نيز به جمع خود اضافه كرده بودند، برنامــه وسيع تري را تــدارك ديده اند. تاكيد بر موضوع آزاد جشنواره نشان داد دايره بزرگتر شده تنها دو مولفه فيلم و گراش موردنظر است و تاكيدي بر بومي نگاري صرف وجود ندارد. البته نبودن معيارهاي گزينشي مي تواند تاثير نامطلوبي برروي كيفيت داشته و توقع تماشاگران را كه اين بار براي ورود به سالن كوثر بايد بليت نيز تهيه كنند برآورده نكند. با اين تغييرات شايد مناسب تر باشد كه جشنواره را با عنوان »جشنواره آزاد فيلم كل« بناميم. تلاشي سخت براي دادن تصوير به شهر بي تصوير گراش.
هنگامي كه گروه گردآورندگان فرهنگ گراشي در يكي از جلسات هفتگي خود براي جمع آوري لغات گراشي در كتابخانه عمومي به دورهم جمع شده بودند ديدند در حالي كه بيش از صدسال از اختراع سينما و حدود چهار دهه از كاربرد تصاوير ديجيتال مي گذشت اين شهر افتاده در جنوب استان فارس هيچ گذشته تصويري ندارد تا با آن بتوان تصوري از شهر خاكستري داشت. گراش شهر بي تصويري بود.
نبود تصويري از شهر گراش، گردآورندگان فرهنگ گراشي را بر آن داشت لااقل كاري كنند كه آيندگان از اين روزها بر روي نوارهاي ويديو تصاويري به يادگار داشته باشند اما ترغيب اين مردم كاملاً سنتي به دادن يك شمايل از روزگارشان چگونه ممكن بود؟ در زمان برگزاري اولين نمايشگاه آثار تاريخي شهر گراش در زمستان هزار و سيصد هشتاد قديمي ترين فيلم موجود از گراش كه كاري از رضا كارگر بود و به گشتي در شهر و مراسم عزاداري محرم مي پرداخت به شكل ويدويي نمايش داده شد. استقبال از نمايش اين فيلم كه بر روي آن صداي رسول نجفيان و پرويز پرستويي قرار گرفته بود محركي شد كه با كمك اين گونه محدود فيلم هاي قديمي جوانان را ترغيب كرد كه فيلم بسازنند.
بدين گونه حركت براي اولين جشنواره فيلم در سطح لارستان شروع شد. مهدي آيينه افروز از اعضا گروه گردآورندگان كه آن زمان نيز مسئوليت كتابخانه عمومي گراش را برعهده داشت و درواقع تنها نماينده رسمي فرهنگ در شهر محسوب مي گرديد. كتابخانه را به عنوان متولي كار معرفي كرد. او، مهدي جباري و عبدالعلي صلاحي نام اين جشنواره را »جشنواره فيلم كوتاه كل« انتخاب كردند. تا اگر روزگاري اين جشنواره به اعتباري دست يافت بتوانند »بركه كل« بزرگترين آب انبار ايران را كه در گراش قرار دارد به اين شكل معرفي كنند.
فراخوان جشنواره در بهار سال هشتاد و يك منتشر شد و برگزار كنندگان شصت و چهار موضوع را به فيلمسازان پيش نهاد كرده بودند. هدف از برگزاري جشنواره پيش برد هرچه بهتر هنرفيلم و فيلم سازي در گراش عنوان گرديد. هرچند با توجه به موضوعات پيش نهادي به نظر مي رسيد هدف نوعي ثبت آداب و رسوم بومي و ايجاد بايگاني تصويري از شهر گراش بود همان كاري كه گردآورندگان فرهنگ گراشي با لغات انجام مي دادند.
صبحگاه جمعه پانزده شهريور هزار و سيصد هشتاد و يك سرانجام اولين جشنواره آماده شروع به كار شد. سينماي گراشي كه به علت عدم استقبال تعطيل شده بود با پرداخت هزينه در اختيار گروه قرار گرفت تا در يك روز بيست و پنج فيلم كه همگي در ارتباط با گراش و بومي نگاري آن بود با يك دستگاه ويديوپروجكشن كرايه اي نمايش داده شود. فيلمها به سه دسته تقسيم مي شد يك سري از فيلم ها كه در سال هاي قبل از پيروزي انقلاب توسط كساني چون احمد تمدن، رضا كارگر و سيد جواد معصومي تهيه شده بود در واقع حافظه تصويري گراش بودند و براي بينندگان يادي از گذشته هاي ناديده. چون بيشتر تماشاگران را جوانان و نوجواناني تشكيل مي دادند كه در روزهاي آخر تعطيلات تابستاني به سينماي متروكه شهر آمده بودند. اين تصاوير براي آنان چيز تازه اي بود كه مي توانست آنان را بر روي صندلي هاي نرم سينما بنشاند. دسته دوم فيلم هاي خود گروه گردآورندگان فرهنگ گراشي بود كه براي افزايش كميت جشنواره با نام كارگردانان مختلف كه معمولاً از نزديكان آنان بودند به نمايش در آمد يعني همان شيوه اي كه در اوايل نشريه همساده به عنوان آغاز جريان بومي نگاري نيز استفاده مي شد. اين فيلمها به طور ضمني از دايره مسابقه خارج قرار داده شدند. حدود ده فيلم باقي مانده را جواناني تهيه كرده بودند كه جشنواره را جاي مناسبي براي تجربه كردن علائق سينمايي خود ديده بودند از ميان اين ها تجربه جواد حسن نژاد به عنوان كار برگزيده شناخته شد.
همان گونه كه تماشاگران را جوانان تشكيل مي دادند و هيچ كدام از مسئولين شهر در مراسم پاياني حضور نداشتند تا با دعوت از آنان بشود اعتباري به برنامه داد. چهار داور جوان جشنواره، زارعي، رحمانيان، غفوري و فقيهي كه از علاقه مندان سينما بودند بر روي صحنه رفته و نه عدد تنديس زيباي جشنواره را اهدا كردند. داوران تلاش كردند با تاكيد بر نكات تكنيكي يادآوري كنند تنها مضمون نيست كه فيلـم را مي سازد به همين خاطر جوايز به فيلم هايي رسيد كه حداقل هاي تكنيكي را رعايت كرده بودند.خبر اولين جشنواره فيلم كل در نشريه عصر گراش كه اولين شماره خود را منتشر مي كرد چاپ شد كه در عكس مربوط به آن محمدعلي شامحمدي جايزه ويژه تماشاگران را در حالي كه در كنار داوران جشنواره قرار داشت در دست گرفته بود. اين گونه پرونده جشنواره اول بسته شد.
پارچه عنوان جشنواره كل ماهها بر سردر سينما ماند تا نشان دهد همه چيز تعطيل است. با ماندگارشدن اين تصوير در فيلم »سينماي شهر ما« سالن سينما نيز با جشنواره كل خداحافظي كرد.
بهار حضور تبليغات دومين جشنواره فيلم كوتاه كل بر روي بيل بردهاي شهرداري نشان داد برگزاركنندگان كه اين بار چندنفري از علاقه مندان ديگر را نيز به جمع خود اضافه كرده بودند، برنامــه وسيع تري را تــدارك ديده اند. تاكيد بر موضوع آزاد جشنواره نشان داد دايره بزرگتر شده تنها دو مولفه فيلم و گراش موردنظر است و تاكيدي بر بومي نگاري صرف وجود ندارد. البته نبودن معيارهاي گزينشي مي تواند تاثير نامطلوبي برروي كيفيت داشته و توقع تماشاگران را كه اين بار براي ورود به سالن كوثر بايد بليت نيز تهيه كنند برآورده نكند. با اين تغييرات شايد مناسب تر باشد كه جشنواره را با عنوان »جشنواره آزاد فيلم كل« بناميم. تلاشي سخت براي دادن تصوير به شهر بي تصوير گراش.
۲ نظر:
یوسف: سلام برای تمام فرهنگیان و فیلمسازان و به تصویر کشان وقایع و مردم شهر ارزوی موفقیت میکنم.
مسعود.
سلام... خوب نه! اول كاملش كن بعد...
ارسال یک نظر